"Sko¿czy¿o si¿ na tym, ¿e uznäem nieporz¿dek mojego ducha za ¿wi¿ty" (RIMBAUD, 1983: 65), powiedziä Rimbaud, wyräaj¿c, w jaki sposób jego poezja däa mu dost¿p do najcenniejszej i najdro¿szej wiedzy: jego samowiedzy. Moim zdaniem jest to jedyny wniosek, do jakiego mog¿ tutaj doj¿¿. To powinna by¿ ¿cie¿ka nauk spo¿ecznych: samopoznanie. Jako brazylijscy badacze spo¿eczni musimy nie tylko szukä wyjänie¿ dla obecnych problemów w przesz¿o¿ci i unikä transpozycji europejskich teorii na rzecz oryginalnego, latynoamerykäskiego sposobu my¿lenia, ale tak¿e d¿¿y¿ do samopoznania, przedefiniowania naszej nauki, innymi s¿owy, naszego sposobu my¿lenia. Niniejsza ksi¿¿ka zostäa napisana w¿änie w tym celu i gromadzi badania i refleksje podj¿te w mojej pracy magisterskiej. S¿ to refleksje epistemologiczne oparte na poezji i biografii Arthura Rimbauda, które s¿u¿¿ podniesieniu sztuki do statusu, na jaki zawsze zas¿ugiwäa w poszukiwaniu wiedzy: wyj¿tkowego i fundamentalnego miejsca. To naukowe i wräliwe badania, których celem jest po¿¿czenie rozumu i emocji.