Ermeniler arasinda sürgün konu edilmezdi. Büyükler konusmazdi, bizi de konusturmazlardi. Biz cocuklar bazi seylerin farkina varinca soruyorduk, dedemiz, amcamiz, teyzemiz nerde, filan diye. Öldüler, deyip kestirip atiyorlardi büyükler. Sonralari anladik ki huzur icinde yasayabilelim, intikam pesinde kosmayalim diye anlatmiyorlarmis. 18-20 yasina gelince, sagdan soldan duyduklarimizla yasanan felaketi biraz olsun ögrenmistik ama artik kin güdecek yasi gecmistik. Cünkü Türklerle ic ice yasiyorduk, en yakin arkadaslarimiz, komsularimiz Türktü. Kime kizacaksin, kimden intikam alacaksin Böyle olmasi, büyüklerimizin sagduyulu davranmasi cok dogru oldu tabii. Yoksa genclik var, sagda solda birilerine catar basimizi büyük belaya sokardik. Ordulularin Harut Ustasi, Bakirci Migirdic Ustanin oglu Harutyun Artun Karadenizde en yasli, son Ermeni, kendi ifadesiyle... Yeni adi Zafermilli olan ama Ordunun güngörmüs yerlilerinin hala eski adiyla andigi Ermeni Mahallesini, son Ermenilerin hayatlarini anlatiyor. Ordunun mikro evreninde, Türkiyenin son yüz elli yilinin hüzünlü bir dökümü Ibrahim Dizman, hemserisi Harut Ustayi uzun uzun konustururken, ayrica taniklik ve gözlemlere basvurarak, özenle cerceveleyerek anlatiyor onun hikayesini. Bakir tavayi, gügümü herkes yapar. Ben farkli, orijinal ve memlekete yararli seyler yapmayi istedim hayatim boyunca diyen, memlekete ilk sofben geldiginde onu söküp inceleyerek sirrini kesfeden mahir bir ustanin hikayesi bu ayni zamanda.