Temat duchowo¿ci afrykäskiej jest dla wielu nieoczekiwan¿ niespodziank¿, poniewä przez d¿ugi czas uwäali¿my, ¿e duchowo¿¿ jest prerogatyw¿ chrze¿cijästwa, a je¿li w ogóle, to nie ma nic wspólnego z tradycyjn¿ praktyk¿ afrykäsk¿. Jest to tendencja, której pocz¿tki si¿gaj¿ czasów pierwszych misjonarzy na kontynencie. Misjonarze, którzy przynie¿li nam wiar¿, sprawili, ¿e uwierzyli¿my, ¿e duchowo¿¿ ma zwi¿zek ze ¿wi¿to¿ci¿, która jest osi¿galna tylko w chrze¿cijästwie. Taka postawa utrudniäa nie tylko misjonarzom nawi¿zanie po¿ytecznego dialogu z tradycjami afrykäskimi, ale tak¿e nawróconym Afrykäczykom pozytywne spojrzenie na te warto¿ci, które do czasu ich nawrócenia tak bardzo cenili. Duchowo¿¿ mo¿e odnosi¿ si¿ do rzeczywisto¿ci ostatecznej lub niematerialnej; do wewn¿trznej drogi, która pozwala odkry¿ istot¿ swojego bytu; do najg¿¿bszych warto¿ci i znacze¿, którymi ludzie ¿yj¿; to samo dotyczy duchowo¿ci afrykäskiej; ksi¿¿ka jest prosta, jasna, precyzyjna i rzeczowa; mo¿e by¿ wykorzystywana przez duchownych i zakonników podczas i po zako¿czeniu formacji.