Articulatoren zijn mechanische instrumenten die de bovenkaak, onderkaak en TMJ's voorstellen. Er is heel weinig bekend over de oorsprong van tandartspraktijken. De eerste articulatoren waren gebaseerd op individuele occlusietheorieën. De eerste instrumentontwerpen waren pogingen om anatomische relaties te dupliceren of functionele bewegingen van de anatomie te reproduceren. Naarmate er meer bekend werd over anatomie, mandibulaire bewegingen en mechanische principes, ontwikkelden zich meer verfijnde articulatie-instrumenten. Hoe eenvoudig of complex een articulator ook is, de effectiviteit hangt af van hoe goed de gebruiker de functies begrijpt, de nauwkeurigheid van het registreren en overbrengen van kaakrelaties en hoe de gebruiker het instrument gebruikt. Het grote aantal en de grote variatie in complexiteit van moderne articulatoren kan de tandarts doen geloven dat de keuze van een geschikt instrument een potentieel moeilijke is. De keuze wordt echter sterk vereenvoudigd als men bedenkt welke gegevens nauwkeurig kunnen worden verkregen, wat het instrument moet doen en het feit dat articulatortechnologie geen vervanging is voor een biologisch begrip van het kraakbeensysteem.