Cogumuz cocukluga dair tek bir aniya sariliriz bazen. Bir gün, bir kisi, bir olay... Bütün cocuklugumuzu onun cevresinde öreriz. Hani cocukken bir yerimiz yara oldugunda tentürdiyot sürerlerdi üstüne, sonra da yanmasin diye üflerlerdi. Hayatimiz boyunca birileri yaralarimiza iyi gelecek bir seyler sürsün, sonra da acimizi almak icin üflesin diye bekliyoruz. Yekta Kopanin yeni öykü kitabinda cocuklar var. Gercekle gercek ötesinin sinir cizgisinde yürürken dengesini bulmaya calisan cocuklar. Yetiskinlerin sikici ve yoz dünyasina sigamayan, hayata taptaze gözlerle bakan, yarali olmasina karsin sorgulamaktan asla geri durmayan cocuklar. Cesaretlerini ceplerinde tasiyan cocuklar. Kimi alabildigine gercekci kimi cesurca yaratici ve oyunbaz kimi de distopyanin sinirlarinda gezinen öyküleri bir araya getiriyor. Bana Kuslar Söyledi. Ele aldigi cetin meselelere karsin kendine özgü mizahindan, derin ironisinden ve yasam sevincinden asla ödün vermiyor Yekta Kopan. Her seye ragmen hayatin yaninda olmamiz hatta elden geldigince dans etmemiz gerektigini vurguluyor. Cocuklarin dünyasindan bakinca hala umut var.Cocuklar varsa umut var.