Mohichehra Rustamovani men nosir sifatida bilar edim. Ilk marta uning nasrdagi mashqlarini o¿qigan edim. Va aytish mumkin-ki, bu mashqlar menda o¿zining samimiy ruhi bilan iliq taassurot uyg¿otdi. Ulug¿ salaflarimiz täkidlaganlaridek, har bir ishda, xususan, badiiy ijodda ham samimiylik juda qadrlanadigan narsa. Chunki kishi biror bir ishni ado etishga samimiylik bilan kirishsa muddaoga erishishiga umid bog¿lasa bo¿ladi. Boshqacha aytganda, samimiylik bor joyda g¿ayrat bor, g¿ayrat bor joyda kutilgan natija bor. Tag¿in samimiylik har qanday ishdagi ko¿p qusurlarni ham bekitib ketadi. Xuddi shu mänola Mohichehraning hikoyalarida kuzatiladigan o¿ta shartlilik, bäzan syujetlarning to¿qib chiqarilganligini ham o¿sha samimiyat yuvib ketadi. E¿tirofga og¿iz juflanadi-yu, biroq samimiyat tilingizni bog¿laydi.