W 2015 roku Indonezja - nowoczesne postkolonialne pästwo zamieszkiwane przez ponad ¿wier¿ miliarda ludzi praktykuj¿cych 6 ró¿nych religii (z czego 87 procent to muzu¿manie) i setki ró¿nych grup etnicznych mówi¿cych ró¿nymi j¿zykami ojczystymi - obchodzi¿a 70. rocznic¿ uzyskania niepodleg¿o¿ci. W cäym kraju ludzie uroczy¿cie upami¿tniali niepodleg¿o¿¿, cho¿ wi¿kszo¿¿ z nich nie urodzi¿a si¿ jeszcze, gdy ojcowie zäo¿yciele og¿osili niepodleg¿o¿¿ w 1945 roku. Dla wielu Indonezyjczyków Indonezja jest tak realna i fizyczna jak flaga narodowa, narodowa dru¿yna pi¿karska, prezydent itp. Niewiele osób zdaje sobie spraw¿, ¿e dziäa ona na bardziej symbolicznym poziomie. Sugeruje to, jak wäny jest j¿zyk indonezyjski jako sposób samoidentyfikacji. Jednym z problemów w postrzeganiu Indonezji jako zamkni¿tej samoidentyfikacji jest to, ¿e opiera si¿ ona na zäo¿eniu, ¿e Indonezja jest czym¿ stäym. W tej esencjalistycznej perspektywie Indonezja jest postrzegana jako podmiot, który istnieje od najd¿u¿szego mo¿liwego okresu czasu, a tym samym zas¿uguje na punkt stabilno¿ci. Niniejsza ksi¿¿ka podwäa t¿ esencjalistyczn¿ perspektyw¿. Problematyzuje ona nacjonalizm Indonezji i argumentuje za pomoc¿ Kwartetu Buru Pramoedya A. A. Toera, ¿e jest on organicznym wynalazkiem.