Dysertacja ta szeroko kwestionuje zasadno¿¿ paradygmatu nowoczesno¿ci - zdefiniowanego jako zbiór powszechnie podzielanych przekonä, w którym stwierdza si¿, ¿e przy pomocy scentralizowanego zarz¿dzania, nowoczesnej nauki i technologii oraz wzrostu gospodarczego - dla dziedziny zrównowäonego rozwoju. Przedstawia on trzy szerokie podej¿cia do zrównowäonego rozwoju - status quo, reform¿ i transformacj¿ - i sugeruje, ¿e przyj¿cie jednego stanowiska w stosunku do drugiego jest cz¿sto podyktowane istniej¿cym wcze¿niej nastawieniem do celowo¿ci paradygmatu nowoczesno¿ci w ogóle. Wszystkie te podej¿cia odbijaj¿ si¿ echem w debacie na temat zrównowäonego rozwoju, która toczy si¿ dzi¿ w Indiach. Rdze¿ tej rozprawy stawia pytanie, czy Gandhi dostarcza w Hind Swaraj strategii transformacji Indii na rzecz zrównowäonego rozwoju, dostarczaj¿c zarówno s¿ownictwo protestu, jak i ideologicznej krytyki rozwoju w niezale¿nych Indiach. Ponadto, praca ta zastanawia si¿ nad zdolno¿ci¿ Gandhiego do przekroczenia paradygmatów w celu osi¿gni¿cia celu, w jego przypadku - niepodleg¿o¿ci Indii.