Na de presidentsverkiezingen van 2009 leek de seculiere democratische stabiliteit in de Islamitische Republiek Iran de meest onwaarschijnlijke mogelijkheid. Toch betekende het een kritisch punt in de geschiedenis dat voor altijd herinnerd zal worden als het begin van het einde van de theocratische tirannie in de staat. Paradigmaverschuivingen in de demografie en een steeds autoritairder wordend leiderschap verergeren een revolutionaire constructie. Als de politieke en sociaal-economische uitdagingen niet worden aangepakt, zullen de omstandigheden leiden tot een samenloop van gebeurtenissen die de oppositie tegen het heersende kerkelijke establishment verenigen. In dit onderzoek wordt eerst gekeken naar bepaalde mechanismen van het Iraanse politieke systeem zoals dat vóór de presidentsverkiezingen van 2009 bestond; vooral de meest invloedrijke en machtige apparaten van de staat. Ten tweede, of en hoe de gevolgen van de verkiezingen de politieke activiteit van een samenleving in het midden van een revolutionaire constructie hebben veranderd. Ten slotte zal de Commissie concluderen dat er systemische tendensen zijn die kunnen leiden tot een onverwachte structurele hervorming van de constitutionele politieke macht: een verschuiving die de aard van het Iraanse politieke systeem zal veranderen en een delicaat machtsevenwicht in de Perzische Golf zal herdefiniëren.
Hinweis: Dieser Artikel kann nur an eine deutsche Lieferadresse ausgeliefert werden.
Hinweis: Dieser Artikel kann nur an eine deutsche Lieferadresse ausgeliefert werden.