Deze tekst is het resultaat van uiteenlopende ervaringen en overwegingen. Het begint met een algemene problematisering van de ontmenselijking die in het land bestaat en hoe die moet worden aangepakt op onderwijsgebied, omdat het noodzakelijk is na te denken over de rol van het onderwijs in de context van deze crisis om de geestelijke opdracht van het onderwijs te redden. Het is noodzakelijk hogere niveaus van menselijkheid van de mens te bereiken om harmonieus te kunnen leven en samenleven; in die zin vloeit het optreden van de universitair docent voort uit een humaniserende constructie die de ontwikkeling van het wezen van het lerende individu vergemakkelijkt. Dit alles vraagt om een meer humanistisch onderwijs als een wenselijk en mogelijk alternatief in het hoger onderwijs. Kortom, dit werk spitst zich toe op de prestaties van de universitaire docent en de toekomstige beroepsbeoefenaar die aan de universiteit afstudeert.