Dit boek bespreekt de wisselwerking tussen decentralisatie en nationale integratie in Indonesië, met name in Riau, in de beginfase van de hervormingsperiode. Na de val van het regime van de Nieuwe Orde van Soeharto in 1998 was Riau met zijn rijke natuurlijke hulpbronnen een van de prominente provincies die opriepen tot decentralisatie (regionale autonomie), of anderszins streefden naar onafhankelijkheid door zich af te scheiden van de Unitaire Staat van de Republiek Indonesië. Drie agenda's, namelijk politieke, economische en sociaal-culturele hervormingen, werden door lokale universiteitsstudenten en gemeenschapselites in het kader van de Riau Independence Movement (Gerakan Riau Merdeka) aan de orde gesteld. Om aan deze eis tegemoet te komen heeft de Indonesische regering onder president B.J. Habibie de wetten nr. 22/1999 en nr. 25/1999 opgesteld als basis voor de decentralisatie in het hele land. Hoe de politieke omwenteling van Riau in de periode na de nieuwe orde de integratie van Indonesië bedreigde en in hoeverre de uitvoering van de decentralisatie de nationale desintegratie verhinderde, wordt in dit boek goed gedocumenteerd en onderzocht.