Naast het runnen van scholen, hogescholen en universiteiten heeft de regering van Nepal een groot deel van het geld voor onderwijsprogramma's gebruikt. Maar wanneer een leraar de klas binnenkomt om les te geven, blijkt dat hij of zij vastbesloten is om traditionele onderwijsmethoden te gebruiken, ondanks het gebruik van participatieve pedagogische methoden. Dit boek reflecteert op 'lesgeven als cultuur' in de context van Nepal. Het is een auto-etnografie van een leraar van een middelbare school die meer dan twee decennia lang les heeft gegeven in wiskunde op middelbare scholen in Nepal. In principe richt dit boek zich op hoe de schrijver wiskunde leerde in zijn school- en universiteitsdagen, hoe zijn leerproces wordt gereflecteerd op zijn onderwijs, welke ervaringen hij heeft opgedaan in zijn praktijk in de klas, wat voor veranderingen hij heeft aangebracht in zijn klas, en het belangrijkste is waarom hij niet in staat is om gebruik te maken van participatieve pedagogieën in het wiskundeonderwijs in de klas, ook al is hij verrijkt met verschillende student-gecentreerde leermethoden. Dit boek zal nuttig zijn voor leerkrachten, studenten, schooldirecteuren, schoolbestuurders, cv-makers en -analisten, onderzoekers en projectleiders, vooral in de onderwijssector.