Teorie i symulacje ludzkich zachowä wywodz¿ si¿ z nauk spo¿ecznych. Granice dyscyplinarne na wiele sposobów s¿u¿¿ do nakre¿lenia typów i kontekstów ludzkiego zachowania, sposobu definiowania zachowania oraz metod, za pomoc¿ których mo¿na je rozwää. Zachowanie jest postrzegane i definiowane jako ¿sposób¿, w jaki jednostka zachowuje si¿ lub dziäa w stosunku do ludzi, spo¿ecze¿stwa lub podmiotów. Widä to w aluzji do norm spo¿ecznych. Porz¿dek spo¿eczny próbuje dok¿adnie okre¿li¿ rozpustne zachowanie i przywróci¿ je do normy (Sturman; 1996). Chociä wi¿kszo¿¿ ró¿nic wynika z cech fizycznych, czynniki spo¿eczno-biologiczne obecne w genach, zdolno¿ci umys¿owe i reakcje emocjonalne maj¿ wp¿yw na zachowanie. Poniewä kompleksowy przegl¿d teorii zachowä nie by¿by mo¿liwy z perspektywy spo¿eczno-biologicznej, podj¿to próby rozwini¿cia teorii i modeli ludzkich zachowä, które wykraczaj¿ poza okre¿lone konteksty (Satpathy i Rath; 2015). Te próby poddania kwarantannie kluczowych czynników kontroluj¿cych, podej¿¿ i przyczyn zachowä wywodz¿cych si¿ z psychologii (psychologii spo¿ecznej) i socjologii. Antropologia oferuje znaczny wgl¿d w czynniki, na których skupiamy si¿.