Er is gezegd dat de moderne wereld de traditionele gemeenschapswaarden aan het uithollen is. Deze studie onderzocht de doodspraktijken van een landelijke Jamaicaanse gemeenschap, de Ettu, over drie generaties. De Ettu erkennen de aanwezigheid en de kracht van de geestenwereld onder de levenden. Sommige van hun tradities worden afgekeurd door de jongere generaties. Echter, op het moment van de dood komen de tradities naar voren met alle leeftijdsgroepen die deelnemen. De essentie van de Ettu ligt in zijn nevenschikking met een dominante culturele Ander. Haar aanwezigheid te midden van een antagonistische enclave van consumentisme en individualisme onthult dat een collectieve identiteit kan worden gehandhaafd en parallel kan lopen aan de dominante cultuur, en inderdaad ruimte kan bieden voor reflectie en vernieuwing, verbindingen naar achteren en naar voren. De doodspraktijken van de Ettu zorgden voor steun bij verdriet, vergeving, het creëren van herinneringen, herdenking, afsluiting en herabsorptie in de gemeenschap.