Rozmieszczenie gleb lunnyu w dorzeczu Jeziora Wiktoriäskiego w Ugandzie charakteryzuje si¿ na poziomie pola i krajobrazu. Wszystkie w¿äciwo¿ci gleb, z wyj¿tkiem mu¿ów, wykazäy w skali badä zale¿no¿¿ przestrzenn¿ na obu g¿¿boko¿ciach. Fosfor, Ca, Na i piasek wykazywäy krótsze zasi¿gi od 42 do 58 metrów, wszystkie w glebie wierzcho¿kowej, natomiast pozostäe w¿äciwo¿ci w glebie wierzcho¿kowej i podglebiu miäy wi¿ksze zasi¿gi - 149 metrów. P¿aty Lunnyu na lizolu chromowym i lizolu mollicowym miäy wy¿sze pH, P, piasek, glin¿ i i¿y w porównaniu z tymi na ferralolach Plinthic i lizolu Petriffera. Na ¿adne z w¿äciwo¿ci gleby nie miäo wp¿ywu po¿o¿enie w krajobrazie. pH gleby, Ca, Mg, i K by¿y wy¿sze w warstwie wierzchniej w porównaniu z podglebiem. Ani po¿o¿enie stoków, ani rodzaj lunnyu nie wykazywäy jednolitych ró¿nic we wszystkich w¿äciwo¿ciach gleby. Lunnyu nie mo¿e by¿ wyjäniony przez te dwa czynniki. W celu rozwi¿zania problemu lunnyuu nale¿y d¿¿y¿ do obiektywnego okre¿lenia obszarów, na których wyst¿puje lunnyu, a nast¿pnie uwänie monitorowä wydajno¿¿ upraw w ramach ró¿nych dziää w zakresie zarz¿dzania ¿yzno¿ci¿ gleby.