De sociaal-wetenschappelijke kennis moet efficiënt worden beheerd, zodat deze bijdraagt aan de ontwikkeling van de samenleving in Cuba. Daarom is het belangrijk dat de kennisdialoog leidt tot nieuwe kennis, zodat de basis van het denken dat heeft bijgedragen aan het ontstaan van de problemen, die vandaag de dag moeten worden opgelost met integratief denken, kan worden veranderd. Het doel van dit artikel is om bij te dragen aan die basisreflectie. Het uitgangspunt: hoe heeft de manier waarop in Cuba over sociaal-wetenschappelijke kennis werd gedacht, in termen van het project van de natie dat in januari 1959 werd aangenomen, invloed gehad op het beheer ervan?Het onderzoek naar dit belangrijke onderwerp toonde aan dat er, los van de officiële discoursen en beleidsintenties, nog steeds belangrijke tegenstrijdigheden in de praktijk bestaan, die zich uiten in bepaalde instrumentalisering en de onderwerping aan ongelijke beperkingen, die argumenten hebben in de externe en interne spanningen waaraan de Cubaanse natie altijd is onderworpen. De grenzen die het beperken zijn niet persoonlijk of sociaal, individueel of collectief; het zijn epistemologische grenzen die voortkomen uit de kennis die de dialoog aangaat.