Nicht lieferbar
Günlüklerimde, Korona virüs denilen bulasici hastaligin insanda ve insan iliskilerinde biraktigi agir yikimi anlatmaya calistim. Öncelikle, bu virüs belasindan ruhumuzu nasil kurtarabiliriz sorusuna yanit aradim. Davranislarimizi etkileyen bu mikroptan ruh sagligimizi nasil koruyabilirdik. Insani insana yabancilastiran, insani kendinden kacirtan bu gözle görülmeyen, elle tutulmayan öldürücü düsmana karsi nasil savasabilirdik. Hem bedenimize hem de aklimiza sahip cikmanin zorlugunu asmanin yolunun, üretkenligimizi aksatmadan ilerletmemizden gectigini bilmek gerekti. Bedenimize girecek olan virüsü yenmek mümkündü; ama ruhumuzu karartacak olan bu beladan kurtulmamiz hic de mümkün olmayabilirdi. Düsünce ve duygularimizi yönlendiren bu dar alani genisleterek ruhumuzu kurtarabilirdik. Farkli ugraslari is edinerek zamanimizi doldurabilirdik. Kaygilanmadan tedbirlerimizi alarak bilincli bir sekilde bu olumsuz durumdan cikmanin yolunu bulabilirdik. Alanlara ve mekanlara topluca girmeden genis araliklarla durarak yasamimizi devam ettirebilirdik. Zevklerimizden, aliskanliklarimizdan taviz vererek yasamaya mecbur oldugumuzu bilmeliydik. Bunlari yapip organize edecek ve toplumu yönlendirecek egitimli, bilincli kadrolara, örgütlere her zamankinden daha cok ihtiyacimiz oldugunu görmeliydik. Bu korona günlerinde, bitmeyen virüse karsi korona günlügü yazima son noktayi koydum. Bu virüs devam ettikce, kim bilir belki de korona günlügüne daha cok ihtiyac duyacagiz.