Nicht lieferbar
1816da Goethenin Faustunu hususi olarak cevirtip okuyan Lord Byronin dramatik siiri Manfred, muhtemelen Faust efsanesinden ve onun, Goetheninki dahil olmak üzere, farkli yorumlarindan ilham almistir. Yayimlanisindan bir yil sonra Manfredi okuyan Goethe de karakterler arasindaki yakinligi görmüs ve sairle münasebet kurmustur; ancak Manfred, Faustla benzerlikler tasimakla birlikte, ondan bazi cok temel noktalarda ayrilir. Efsaneye göre Faust hayattan sikilmis melankolik bir entelektüeldir. Bu sikintidan kurtulmak icin Seytani cagirarak onunla bir anlasma yapar. Seytandan alacagi ilim karsiliginda, birkac yil sonra ona ruhunu verecek ve sonsuza kadar Cehenneme mahkm olacaktir. Manfred de Fausta cok benzer bir trajik kahramandir. Zekasi ve yetenekleriyle diger insanlardan üstündür ve toplumla uyumsuzdur. Faust gibi o da aci cekmektedir. Ancak Fausttan farkli olarak, ona iskence eden can sikintisi degil, Astarte adinda bir kadinla yasadigi aciklanmayan iliskiden duydugu sucluluk duygusudur. Manfred de acisina son vermek icin Faust gibi dogaüstü varliklardan yardim ister. Fakat, Faustun yaptigi gibi herhangi bir dogaüstü varliga veya otoriteye boyun egmeye kalkmaz. Aksine bircok metafizik varligin kendi emrinde oldugunu söyler. Din yardimi reddeder ve ölümü karsilarken kimseye müdana etmez. Faustun farkli versiyonlari, bilginin degerli ve zeki bir adami nasil yoldan cikararak ruhunu lanetledigine dair bir hikaye anlatir. Manfred de üstün bir birey olarak resmedilir, ancak ona iskence eden üstün zekasi degil, gecmisteki eylemleridir. Lord Byron, 1817de yayimlanan bu muhtesem siirinde, entelektüelin aci cekse de baskalarinin otoritesi altinda yasayamayan biri oldugunu vurgular.