De toegenomen snelheid van het netwerkdataverkeer en het groeiende aantal aanvallen op computernetwerken zijn uitdagingen geworden voor een inbraakdetectiesysteem (IDS), zoals een lange verwerkingstijd, lage detectiepercentages en een adaptieve aanpak van nieuwe aanvallen. De meeste onderzoeken probeerden de obstakels te overwinnen door het algoritme te verbeteren of door het architectonische ontwerp van de IDS te verbeteren, hetzij als gedistribueerd, hetzij parallel, om een IDS sneller te maken, met name een multi-agent systeem (MAS) aanpak die bekend staat als een autonome gedistribueerde parallelle oplossing. De onderzoeken zijn echter nog steeds gericht op het verbeteren van de detectiesnelheid en minder aandacht voor de verwerkingstijd en adaptieve IDS. Er zijn verschillende algoritmen voorgesteld om de detectiesnelheid te verwerken. Bovendien is het hebben van een adaptieve IDS om onbekende aanvallen in real time te detecteren een groot probleem geworden om verdere schade zo vroeg mogelijk te voorkomen. De huidige adaptieve IDS-oplossingen maken gebruik van een algoritme dat onbekende aanvallen aanleert, of ze trainen zowel bekende als onbekende aanvallen die tijdrovend zijn.