W Japonii zespo¿owe nauczanie j¿zyka angielskiego jest zjawiskiem narastaj¿cym od ko¿ca lat osiemdziesi¿tych. Nauczanie zespo¿owe obejmuje zazwyczaj dwóch nauczycieli: japo¿skiego nauczyciela j¿zyka angielskiego, który posiada wyksztäcenie wy¿sze w zakresie j¿zyka angielskiego lub edukacji i kwalifikacje dydaktyczne, oraz asystenta nauczyciela j¿zyka angielskiego, który zazwyczaj jest ¿wie¿o upieczonym absolwentem uniwersytetu w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych lub innym kraju, którego obywatele s¿ g¿ównie rodowitymi u¿ytkownikami j¿zyka angielskiego. Celem nauczania zespo¿owego jest doskonalenie umiej¿tno¿ci j¿zykowych japo¿skich studentów poprzez posiadanie w klasie asystenta mówi¿cego w j¿zyku angielskim jako modelu j¿zyka docelowego. Asystenci ci s¿ cz¿sto popularni w¿ród uczniów, ich rodziców i administratorów, przede wszystkim dlatego, ¿e s¿ postrzegani jako ¿ród¿o motywacji do nauki j¿zyka. Nauczyciele japo¿scy mog¿ równie¿ doceniä asystentów, zw¿aszcza jako wspó¿pracowników, z którymi mo¿na dzieli¿ si¿ prac¿. Istniej¿ jednak równie¿ problemy, które czasami s¿ ignorowane w dyskusjach na poziomie powierzchni w ramach nauczania zespo¿owego. Niniejsza ksi¿¿ka opisuje pochodzenie nauczania zespo¿owego w zwi¿zku z rozwojem j¿zyka angielskiego jako lingua franca.