Nicht lieferbar
Bijna 40% van de nieuwe kandidaat-geneesmiddelen vertoont een lage oplosbaarheid in water, wat leidt tot een slechte orale biologische beschikbaarheid, een hoge intra- en inter-subject variabiliteit en een gebrek aan dosisproportionaliteit. Wijziging van de fysisch-chemische eigenschappen, zoals zoutvorming en verkleining van de deeltjesgrootte van de verbinding, kan een benadering zijn om de oplossnelheid van het geneesmiddel te verbeteren. Deze methoden hebben echter hun eigen beperkingen. De laatste jaren is veel aandacht besteed aan formuleringen op basis van lipiden om de orale biologische beschikbaarheid van slecht in water oplosbare geneesmiddelen te verbeteren. De populairste benadering is de incorporatie van de geneesmiddelverbinding in inerte lipidevezels zoals oliën, dispersies van oppervlakteactieve stoffen, zelf-emulgerende formuleringen, emulsies en liposomen, met bijzondere nadruk op zelf-micro-emulgerende geneesmiddelafgiftesystemen (SMEDDS).