Per-Ingvar Brånemark wprowadzi¿ poj¿cie osseointegracji implantów stomatologicznych i podniós¿ poprzeczk¿ w leczeniu braków z¿bowych i orofacjalnych. W rezultacie d¿ugoterminowe wyniki kliniczne uzyskane dzi¿ki skrupulatnie stosowanym protoko¿om chirurgicznym i protetycznym zapocz¿tkowäy now¿, ekscytuj¿c¿ er¿ leczenia stomatologicznego, szczególnie w przypadku pacjentów z cz¿¿ciow¿ i cäkowit¿ bezz¿bno¿ci¿. Pó¿niejsze rutynowe zastosowanie osseointegracji w stomatologii by¿o wynikiem d¿ugiej podró¿y badawczej na statku, który stä si¿ zdatny do ¿eglugi dzi¿ki synergicznym wysi¿kom wielu naukowców klinicznych. Odklejanie si¿ implantów od tkanki kostnej by¿o przyczyn¿ problemów w chirurgii rekonstrukcyjnej i przy wymianie stawów. Przez dziesi¿ciolecia uwäano, ¿e warstwa tkanki w¿óknistej, która rozwija si¿ wokó¿ implantu, zmniejsza integralno¿¿ i mechaniczn¿ stabilno¿¿ interfejsu implant-ko¿¿. W tym krótkim artykule przegl¿dowym postaramy si¿ näwietli¿ kluczowe osi¿gni¿cia w badaniach i zastosowaniu osseointegracji. Z biegiem lat koncepcja osseointegracji stäa si¿ tak samo filozofi¿, jak i technik¿ rehabilitacji.