W ksi¿¿ce, która jest czystym studium na temat pami¿ci i narracji, James Olney trafia w jeden z ilustracyjnych aspektów dwudziestowiecznych pisarzy. Twierdzi on, ¿e "udr¿czone poszukiwanie siebie, poprzez wzajemnie refleksyjne akty pami¿ci i narracji, któremu towarzyszy dr¿cz¿ca obawa, ¿e jest ono od pocz¿tku niemo¿liwe, ale te¿ niemo¿liwe do porzucenia, jest emblematem naszych czasów" (Olney 1998: xiv-xv). Praca Olneya jest studium gatunku autobiografii, a zatem zastosowanie tego cytatu jako punktu wyj¿cia w dyskusji nad powie¿ci¿ Grahama Greene'a Koniec romansu mo¿e wydawä si¿ odleg¿e. Jednak jako powie¿¿, Koniec romansu wykazuje wiele elementów, które powszechnie uwäa si¿ za przynale¿ne do gatunku autobiografii, i jako taka uwäam, ¿e jest zgodna z twierdzeniem Olneya. Projekt i dylematy, na które zwraca uwag¿ Olney, w bardzo zwi¿z¿y sposób oddaj¿ nastrój i atmosfer¿ badanej powie¿ci. G¿ównym celem tej rozprawy b¿dzie zbadanie i - miejmy nadziej¿ - näwietlenie, w jaki sposób pami¿¿ i narracja s¿ przedstawiane jako dwa pot¿¿ne kompleksy dziäaj¿ce w tej powie¿ci. Urodzony w 1904 roku, Greene zostä wrzucony do tego, co jest powszechnie uwäane, przynajmniej
Hinweis: Dieser Artikel kann nur an eine deutsche Lieferadresse ausgeliefert werden.
Hinweis: Dieser Artikel kann nur an eine deutsche Lieferadresse ausgeliefert werden.