Przewidywalno¿¿ reakcji tkanek mi¿kkich i zmian symetrii po operacji ortognatycznej jest ograniczona, szczególnie w obszarze szcz¿ki i ¿rodkowej cz¿¿ci twarzy, ze wzgl¿du na s¿abe korelacje mi¿dzy zmianami w tkankach twardych i mi¿kkich w tych regionach. W ostatnich dziesi¿cioleciach nast¿pi¿ niezwyk¿y rozwój technologii trójwymiarowych, który znacz¿co wp¿yn¿¿ na ró¿ne obszary zastosowä. Leczenie deformacji z¿bowo-twarzowych zazwyczaj wymaga po¿¿czenia strategii ortodontycznych i chirurgicznych. Procedury takie jak osteotomia Le Fort I (LFI), obustronna osteotomia strzäkowa (BSSO), wewn¿trzustna osteotomia pionowa (IVRO), osteotomia strzäkowa (SSRO), chirurgia bimaxillary i genioplastyka s¿ cz¿sto stosowane w celu zaspokojenia specyficznych potrzeb pacjentów z takimi schorzeniami. Planowanie tych interwencji cz¿sto opieräo si¿ na metodach dwuwymiarowych. Post¿py w grafice 3D i narz¿dziach do obrazowania umo¿liwiaj¿ obecnie eksploracj¿ planowania chirurgicznego i przewidywanie konsekwencji ró¿nych strategii klinicznych. Co wi¿cej, chirurdzy mog¿ wykorzystywä technologi¿ laserow¿ 3D do skanowania i mapowania powierzchni twarzy, co jest istotnym narz¿dziem w podkre¿laniu skutków zmian w skórze twarzy.