Ik denk dat we uit deze ervaring een aantal lessen moeten trekken die relevant zijn voor Egypte en daarbuiten. Ten eerste dreigt de overgangsrechtspraak, naarmate deze internationaal steeds meer ingang vindt, te worden beschouwd als een reeks technische "fixes", naarmate deskundigen arriveren om overgangsregeringen en maatschappelijke activisten te adviseren over de verschillende elementen ervan. Eerlijk gezegd ziet de zaak er complex uit door de vastgelopen of geblokkeerde overgang naar de democratie in Egypte en door de verschillende opvattingen over de doelstellingen van de overgangsrechtspraak van degenen die een concrete verschuiving wensten. Wat dat laatste betreft, was de belangrijkste doelstelling van de opstand voor sommigen het bereiken van een flexibelere en betrouwbaardere sociale rechtvaardigheid, gedefinieerd door het verbeteren van alle geleverde openbare diensten en het verhogen van de levensstandaard van de armen.3 Democratie was minder belangrijk. Illustratief voor dit perspectief waren de standpunten die Nasserites naar voren brachten tijdens een bijeenkomst georganiseerd door het Ibn Khaldun Centrum voor Ontwikkelingsstudies.