Deze studie analyseert het post-1980-beleid van sociale huisvesting in Turkije met een bijzondere nadruk op de periode na 2000. Het onderzoekt dit beleid met verwijzing naar stedelijke transformatie en gentrificatiepogingen enerzijds en sociaal beleid gericht op het herdefiniëren van de positie van de armen in de stedelijke samenleving aan de andere kant. Het doel is om de ontwikkelingen die plaatsvinden in de lage-inkomenswoningen in de context van de kapitalistische verstedelijking na 1980 te historiseren met een speciale nadruk op de relatie tussen de krakersnederzettingen (gecekondus) en overheidsregulering. Rekening houdend met de eigenaardigheden van de Turkse zaak en het politieke en economische klimaat van het neoliberalisme, wil dit boek aantonen dat het huisvestingsbeleid met lage inkomens na 2000 een verandering weerspiegelt in de patronen van het reguleren van de stedelijke armen door middel van huisvestingsmaatregelen die heeft dramatische implicaties die relevant zijn voor de algemene organisatie van de stedelijke ruimte.