Celem niniejszej pracy jest przedstawienie interpretacji stylistycznej dla zrozumienia sonat fortepianowych XX wieku poprzez porównanie wybranych utworów Maurice'a Ravela i Serge'a Prokofiewa. Termin "Sonatina" zostä zdefiniowany przez wielu teoretyków jako krótka, ¿atwa lub lekka sonata z bardzo krótkim odcinkiem rozwojowym. Sonatina rozkwit¿a w pó¿nym okresie klasycyzmu i najcz¿¿ciej by¿a komponowana dla celów pedagogicznych. Praktycznie zapomniano o niej w okresie romantyzmu, ale w dwudziestym wieku o¿ywili j¿ Ravel, Busoni, Bartok, Prokofiev i inni. W porównaniu z klasycznym modelem z ko¿ca XVIII i pocz¿tku XIX w., wybrane sonatyny - Sonatyna Ravela (1905) i Sonatyna Prokofiewa op. 54 nr l (1931) - maj¿ cechy charakterystyczne i porównawcze. Przede wszystkim s¿ to neoklasyczne sonatyny fortepianowe z XX wieku. Po drugie, te dwie sonatyny pos¿u¿y¿y za wzór dla ¿ci¿le zorganizowanych dzie¿ w ramach formy klasycznej o w¿asnych, niepowtarzalnych stylach. Po trzecie, w odró¿nieniu od klasycznych sonat pedagogicznych, wymagaj¿ one zaawansowanych umiej¿tno¿ci techniki fortepianowej.