Z¿amania s¿ najcz¿stszym problemem zdrowotnym zwi¿zanym z ko¿¿mi i stanowi¿ znaczne obci¿¿enie kliniczne i ekonomiczne. Ryzyko z¿amä jest najcz¿¿ciej oceniane poprzez skany masy kostnej, które mierz¿ ilo¿¿ ko¿ci. Jednak¿e, starzenie si¿ i interwencje takie jak ¿wiczenia fizyczne maj¿ wi¿kszy wp¿yw na ryzyko z¿amä ni¿ ró¿nice w masie ko¿ci, co wskazuje, ¿e na integralno¿¿ szkieletu wp¿ywaj¿ zmiany w jako¿ci tkanki, a nie tylko jej ilo¿¿. Obecnie nie ma jasnego zrozumienia, w jaki sposób jako¿¿ tkanki kostnej przyczynia si¿ do integralno¿ci szkieletu i jak mo¿e by¿ zmieniana przez czynniki zewn¿trzne. W niniejszej pracy wykorzystano model mysi do zbadania wp¿ywu wysi¿ku fizycznego i starzenia si¿ na ko¿¿ na poziomie tkankowym i stwierdzono, ¿e wp¿ywy te mog¿ modulowä sk¿ad ko¿ci, a w konsekwencji w¿äciwo¿ci mechaniczne na poziomie tkankowym, nawet w istniej¿cej wcze¿niej tkance kostnej. Wyniki te podwäaj¿ konwencjonalne teorie adaptacji kostnej i sugeruj¿, ¿e zmiany w jako¿ci tkanki mog¿ by¿ cz¿sto przeoczone, poniewä mog¿ wyst¿powä niezale¿nie od zmian masy kostnej. Praca ta ilustruje równie¿ potencjaln¿ u¿yteczno¿¿ wykorzystania markerów sk¿adu do uzupe¿nienia diagnostyki ryzyka z¿amä.