Z¿amania s¿ najcz¿stszym problemem zdrowotnym zwi¿zanym z ko¿¿mi i stanowi¿ znaczne obci¿¿enie kliniczne i ekonomiczne. Ryzyko z¿amä jest najcz¿¿ciej oceniane poprzez skany masy kostnej, które mierz¿ ilo¿¿ ko¿ci. Jednak¿e, starzenie si¿ i interwencje takie jak ¿wiczenia fizyczne maj¿ wi¿kszy wp¿yw na ryzyko z¿amä ni¿ ró¿nice w masie ko¿ci, co wskazuje, ¿e na integralno¿¿ szkieletu wp¿ywaj¿ zmiany w jako¿ci tkanki, a nie tylko jej ilo¿¿. Obecnie nie ma jasnego zrozumienia, w jaki sposób jako¿¿ tkanki kostnej przyczynia si¿ do integralno¿ci szkieletu i jak mo¿e by¿ zmieniana przez czynniki zewn¿trzne. W niniejszej pracy wykorzystano model mysi do zbadania wp¿ywu wysi¿ku fizycznego i starzenia si¿ na ko¿¿ na poziomie tkankowym i stwierdzono, ¿e wp¿ywy te mog¿ modulowä sk¿ad ko¿ci, a w konsekwencji w¿äciwo¿ci mechaniczne na poziomie tkankowym, nawet w istniej¿cej wcze¿niej tkance kostnej. Wyniki te podwäaj¿ konwencjonalne teorie adaptacji kostnej i sugeruj¿, ¿e zmiany w jako¿ci tkanki mog¿ by¿ cz¿sto przeoczone, poniewä mog¿ wyst¿powä niezale¿nie od zmian masy kostnej. Praca ta ilustruje równie¿ potencjaln¿ u¿yteczno¿¿ wykorzystania markerów sk¿adu do uzupe¿nienia diagnostyki ryzyka z¿amä.
Bitte wählen Sie Ihr Anliegen aus.
Rechnungen
Retourenschein anfordern
Bestellstatus
Storno