Τὸ κακὸ στὴν ζωή μας εἶναι σὰν τὴ σκιά. Ἡ κάθε σκιὰ τῶν πραγμάτων καὶ τῶν ἀντικειμένων φαίνεται μέν, ἀλλὰ δὲ μποροῦμε οὔτε νὰ τὴν πιάσουμε οὔτε νὰ τὴν ζυγίσουμε, διότι δὲν ἔχει ὑπόσταση. Εἶναι ἕνας χῶρος ὅπου ἀπουσιάζει τὸ φῶς διότι δὲ φθάνουν οἱ ἀκτῖνες τοῦ φωτός. Αὐτὸ βέβαια σημαίνει ὅτι ὁ κακὸς χρόνος καὶ κάθε τι κακὸ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀπουσία τοῦ Φωτός, ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, διότι λέγει «ἐγὼ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω 8,12).Ἑπομένως ὅ,τι δὲν ἔχει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ὁδηγεῖ εἰς Ἐκεῖνον εἶναι κακὸ ἤ δημιουργεῖ προϋποθέσεις γιὰ νὰ περιβληθοῦν οἱ πράξεις τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ κακό, μὲ τὴ σκιά, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπουσίας τοῦ Φωτός. Γι’ αὐτὸ ἡ εὐχὴ “καλή χρονιά” νὰ μὴν περιέχει τὴν ἐγωϊστικὴ ἐπιθυμία ἐκπλήρωσης τῶν πόθων μας, ἀλλὰ τὴν εὐχὴ νὰ εἶναι μιὰ χρονιὰ γεμάτη Χριστό. Νὰ εἶναι μιὰ χρονιὰ γεμάτη ἔργα φωτός, γιὰ νὰ φθάσουμε καὶ στὴν Αἰώνια Ζωὴ τοῦ Φωτός.