Andere Kunden interessierten sich auch für
Herkes, beni sirf " yazarim" Saniyor! Yaniliyor! Oysa ki: Ben hem yazarim; Hem de "silerim". Tipki: Silgili bir kalem gibiyim: Bir yanim: Yazar, Diger yanim da siler. Kendi defterimin "kar" beyaz sayfalarinda: Dogru ve güzel olani yazmaya çabalarken; Digerlerinin defterlerindeki yanlislari, Görmemezlikten gelemem! Nerede bir yanlis görsem; Düzeltmeden de duramam! Ya yanlisi silerim! Ya da sayfayi
KELEBEGIN ÇILESI Ey! Sadekul Veysel; Biliyorsun ki! Marifet: Dogrulari bilmekte, Degil; Dogrulari söyleyebilmektedir. Simdi! Söyle, sen de dogrulari; Anlat, herkese kissayi. Arif olan; mutlaka alir hisseyi. Bu, öyle bir kissa ki! Tam bir: "Yetiskin Masali". Kahramanlari ise: Eli asali Uzun sakalli, Yasli-basli: Hirpani bir dervisle, Yesilimtirak bir kurtçuk (tirtil). Dervis; Küflü, karanlik ve boguk Küçük, yalin ve de soguk! Tek oda, çilehanesinde: Günlerdir: Yari aç Yari tok, Uykusuz ve yorgun. Ama! Ruhen, oldukça dingin! Çilesini çekmekte... Dervis; Bagdas kurmus! Yere, öyle oturmus. Altinda: siltesi yok! Oturdugu yer kuru. Sofrasinda: azigi yok! Çanakta, ekmegi kuru. Ama! Rahlesi: kitap, Testisi: su, Kalbi ise iman Dolu! Ilahi askin etkisiyle Birazcik da Deli! Idi. Çile günlerinde: Kafasindaki, zaman kavramini yitirmis; Gündüz ile gecenin farkini bitirmis, Bir halde! Zihninde: sürekli "pirinin sözlerini "tekrarlamakta. Çogu kez, O sözler; odanin içinde de yankilanmakta! Idi. Her firsatta piri: "-Evlatlarim! Nefis! Nefes gibidir: Yoklugu ölüm, Çoklugu zulüm; Getirir." Diyordu! Ve sürdürüyordu. ..."Insanoglu; Fiziki çelimsizligine ragmen, Yaradanin kendisine bahsettigi: Metafizik güçlerin sayesinde; Yeryüzündeki: yaratilmislarin hep En üstünü! Idi. Ama! Simdiki gibi: Egemeni degildi; Ne yeraltinin, ne de üstünün! O zamanlar; Her canlinin dilinden anlar idi. Digerleri gibi: Kendisinin de Hem av hem de avci oldugunu, Yasam çarkinin: Böyle döndügünü; Iyi bilirdi." ... "Bu durum: Adina: Kibir denilen! Yedi basli canavarin! Insani, teslim almasina kadar sürdü. Sonrasinda; Canavar, insandan; insanligi sürdü." "Kibirdir: Insanligi hasta eden alamet. Günlerden, bir gün: Dervisin gözü, duvarin yukarisina takildi. Uzun uzun, kösedeki bu noktaya bakindi. Karsisindaki köhne duvarda: Bir " ipek böcegi tirtili" vardi. Ileri geri salinarak; kozasini örüyordu. Aginin arasindan, o da dervisi görüyordu. Ama! Epeycedir; hiç ilgilenmez görünüyordu. Kozanin kapanmasina, çok az kalmisti. Tirtil, son bir kez; basini disari çikartti. Birden! Dervisle, göz göze geldi. Dervisi ise ani bir merak aldi. -Senin ne isin var? Orada. Diye, içinden geçirdi. -Sen, bu odada; ne yapiyorsan? Ben de onu yapmaya çalisiyorum. Diye, tirtil cevap verdi. Dervis, duyduklarina inanamadi! Oldukça, sasirmis ve kendinden süphe eder; Bir halde, etrafina bakti! Tirtil ise; rahat konusabilsin diye: Kozadan basini disari uzatti Dervisi, daha fazla merakta birakmadan: Konusmaya devam etti: -Görüyorum ki çok sasirdin! -Ama! -Inan! Bunda, sasiracak çok Bir sey yok! Dervisin, sevinçten gözleri parladi. Ve birden, "pirinin sözleri" kulaklarinda çinladi. Piri: Bir gün söyle söylemisti: "Insan, Ne zaman ki Nefsinin kirinden Yani kibrinden; Arinir! Iste! O zaman: Yaradilis melekelerini; Geri kazanir! Böylece, O âlemin dilinden tekrar anlar... Âlem ise onu tekrar kucaklar..." Demisti. Tirtil, tekrar söze girdi. Ve hiç ara vermeden; Konusmasini sürdürdü: -Ben, buraya bahçedeki; Dut agacindan geldim! -Dogdugum günden beri: Maalesef hep sürünüyorum! -Ne zaman ki varligimi bildim; Kendimi, Hep yaprak pesinde buldum! -Sürünmekten biktim artik! Dönüsecegim! -Atalarimin anlattiklarina göre: Günlerdir, ördügüm su kozaya: Birazdan, tirtil girip; Kelebek olarak çikacagim! -Her ne kadar, Benim bu halime: Baskalari,"baskalasim" dese de Ben kimseye, asla baskasi Diyemem! -Tabi ki bosuna degil; Ikimizin de, çektigi çileler: Senin gibi, ben de geçmisi; Geride birakacagim! Ve sonunda, mutlaka özgür kalacagim! -En önemlisi ise, Artik; bundan böyle bir yerden, Bir yere sürünerek Degil, Kanatlarimin gücüyle gidebilecegim! Istirap: içindeki, karanliktan, Kurtulmak için; Karanlikta kalmak! Da degildir. Istirap; bizzat "dönüsümün" kendisi! Olmakla birlikte; Tez geçer. Yürekteki "sancisi"... Son olarak da: -Kismetse! Görüsürüz: Haftaya ? -Tabii ki! Seni burada bulabilirsem (?) Dedi. Kozaya öyle girdi VEYSEL TOPALOGLU (SAIR SADEKUL)
Özetle, diyenler için; Gazi üniversitesi, iktisadi Idari Bilimler Fakültesi, Maliye Bölümünden mezun oldum. Askerligimi, yedek subay olarak yaptim. Uzun yillar; bir bankada: Mali Analist ve Sube yöneticisi (Müdür) olarak çalistim. Evli, barkli, çocuklu; kendi halinde ve mutlu bir insanim.. VEYSEL TOPALOGLU
KELEBEGIN ÇILESI Ey! Sadekul Veysel; Biliyorsun ki! Marifet: Dogrulari bilmekte, Degil; Dogrulari söyleyebilmektedir. Simdi! Söyle, sen de dogrulari; Anlat, herkese kissayi. Arif olan; mutlaka alir hisseyi. Bu, öyle bir kissa ki! Tam bir: "Yetiskin Masali". Kahramanlari ise: Eli asali Uzun sakalli, Yasli-basli: Hirpani bir dervisle, Yesilimtirak bir kurtçuk (tirtil). Dervis; Küflü, karanlik ve boguk Küçük, yalin ve de soguk! Tek oda, çilehanesinde: Günlerdir: Yari aç Yari tok, Uykusuz ve yorgun. Ama! Ruhen, oldukça dingin! Çilesini çekmekte... Dervis; Bagdas kurmus! Yere, öyle oturmus. Altinda: siltesi yok! Oturdugu yer kuru. Sofrasinda: azigi yok! Çanakta, ekmegi kuru. Ama! Rahlesi: kitap, Testisi: su, Kalbi ise iman Dolu! Ilahi askin etkisiyle Birazcik da Deli! Idi. Çile günlerinde: Kafasindaki, zaman kavramini yitirmis; Gündüz ile gecenin farkini bitirmis, Bir halde! Zihninde: sürekli "pirinin sözlerini "tekrarlamakta. Çogu kez, O sözler; odanin içinde de yankilanmakta! Idi. Her firsatta piri: "-Evlatlarim! Nefis! Nefes gibidir: Yoklugu ölüm, Çoklugu zulüm; Getirir." Diyordu! Ve sürdürüyordu. ..."Insanoglu; Fiziki çelimsizligine ragmen, Yaradanin kendisine bahsettigi: Metafizik güçlerin sayesinde; Yeryüzündeki: yaratilmislarin hep En üstünü! Idi. Ama! Simdiki gibi: Egemeni degildi; Ne yeraltinin, ne de üstünün! O zamanlar; Her canlinin dilinden anlar idi. Digerleri gibi: Kendisinin de Hem av hem de avci oldugunu, Yasam çarkinin: Böyle döndügünü; Iyi bilirdi." ... "Bu durum: Adina: Kibir denilen! Yedi basli canavarin! Insani, teslim almasina kadar sürdü. Sonrasinda; Canavar, insandan; insanligi sürdü." "Kibirdir: Insanligi hasta eden alamet. Günlerden, bir gün: Dervisin gözü, duvarin yukarisina takildi. Uzun uzun, kösedeki bu noktaya bakindi. Karsisindaki köhne duvarda: Bir " ipek böcegi tirtili" vardi. Ileri geri salinarak; kozasini örüyordu. Aginin arasindan, o da dervisi görüyordu. Ama! Epeycedir; hiç ilgilenmez görünüyordu. Kozanin kapanmasina, çok az kalmisti. Tirtil, son bir kez; basini disari çikartti. Birden! Dervisle, göz göze geldi. Dervisi ise ani bir merak aldi. -Senin ne isin var? Orada. Diye, içinden geçirdi. -Sen, bu odada; ne yapiyorsan? Ben de onu yapmaya çalisiyorum. Diye, tirtil cevap verdi. Dervis, duyduklarina inanamadi! Oldukça, sasirmis ve kendinden süphe eder; Bir halde, etrafina bakti! Tirtil ise; rahat konusabilsin diye: Kozadan basini disari uzatti Dervisi, daha fazla merakta birakmadan: Konusmaya devam etti: -Görüyorum ki çok sasirdin! -Ama! -Inan! Bunda, sasiracak çok Bir sey yok! Dervisin, sevinçten gözleri parladi. Ve birden, "pirinin sözleri" kulaklarinda çinladi. Piri: Bir gün söyle söylemisti: "Insan, Ne zaman ki Nefsinin kirinden Yani kibrinden; Arinir! Iste! O zaman: Yaradilis melekelerini; Geri kazanir! Böylece, O âlemin dilinden tekrar anlar... Âlem ise onu tekrar kucaklar..." Demisti. Tirtil, tekrar söze girdi. Ve hiç ara vermeden; Konusmasini sürdürdü: -Ben, buraya bahçedeki; Dut agacindan geldim! -Dogdugum günden beri: Maalesef hep sürünüyorum! -Ne zaman ki varligimi bildim; Kendimi, Hep yaprak pesinde buldum! -Sürünmekten biktim artik! Dönüsecegim! -Atalarimin anlattiklarina göre: Günlerdir, ördügüm su kozaya: Birazdan, tirtil girip; Kelebek olarak çikacagim! -Her ne kadar, Benim bu halime: Baskalari,"baskalasim" dese de Ben kimseye, asla baskasi Diyemem! -Tabi ki bosuna degil; Ikimizin de, çektigi çileler: Senin gibi, ben de geçmisi; Geride birakacagim! Ve sonunda, mutlaka özgür kalacagim! -En önemlisi ise, Artik; bundan böyle bir yerden, Bir yere sürünerek Degil, Kanatlarimin gücüyle gidebilecegim! Istirap: içindeki, karanliktan, Kurtulmak için; Karanlikta kalmak! Da degildir. Istirap; bizzat "dönüsümün" kendisi! Olmakla birlikte; Tez geçer. Yürekteki "sancisi"... Son olarak da: -Kismetse! Görüsürüz: Haftaya ? -Tabii ki! Seni burada bulabilirsem (?) Dedi. Kozaya öyle girdi VEYSEL TOPALOGLU (SAIR SADEKUL)
Özetle, diyenler için; Gazi üniversitesi, iktisadi Idari Bilimler Fakültesi, Maliye Bölümünden mezun oldum. Askerligimi, yedek subay olarak yaptim. Uzun yillar; bir bankada: Mali Analist ve Sube yöneticisi (Müdür) olarak çalistim. Evli, barkli, çocuklu; kendi halinde ve mutlu bir insanim.. VEYSEL TOPALOGLU
Dieser Download kann aus rechtlichen Gründen nur mit Rechnungsadresse in A, B, BG, CY, CZ, D, DK, EW, E, FIN, F, GR, H, IRL, I, LT, L, LR, M, NL, PL, P, R, S, SLO, SK ausgeliefert werden.