Nicht lieferbar
Essay from the year 2008 in the subject Politics - International Politics - Region: Near East, Near Orient, grade: keine, , language: Polish, abstract: Jednym z najbardziej niestabilnych i wybuchowych regionów kryzysowych świata jest dziś bez wątpienia Bliski Wschód. Rozpoczęcie konfliktu na Bliskim Wschodzie datuje się najpóźniej na rok 1948, kiedy to utworzono państwo Izrael. Do dnia dzisiejszego nie osiągnięto żadnego rozwiązania tego konfliktu mimo wielu prób mediacji ze strony międzynarodowej. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku podejmowano wiele inicjatyw, służących rozwiązaniu konfliktu bliskowschodniego. Najważniejsze z tych inicjatyw to postanowienia konferencji w Madrycie z 1991 r., oświadczenie z Oslo z 1993 r. oraz spotkanie przewodniczącego OWP Yasira Arafata z premierem Izraela Edhudem Barakiem z 2000 roku, do którego doszło z inicjatywy Billa Clintona w Camp David. Podczas spotkań w Madrycie i Oslo osiągnięto pierwsze zadawalające wyniki, jednak spotkanie, które przeszło do historii jako Camp David II , zakończyło się raczej fiaskiem i nie przyczyniło się w żaden sposób do odprężenia. Po spotkaniu tym nastąpiła wręcz eskalacja konfliktu, we wrześniu roku 2000 ogłoszono intifadę Al-Aksa, a od tego czasu aż po dzień dzisiejszy dialog między stronami konfliktu jest niemal niemożliwy. Klimat polityczny w regionie determinowany jest przez wzajemne obwinianie się oraz nieufność zarówno po stronie izraelskiej jak i palestyńskiej. Najnowsze wydarzenia, a w szczególności wojna w Libanie, która miała miejsce w roku 2006, oraz faktyczny podział terytoriów Autonomii Palestyńskiej na strefy wpływów Fatah i Hamas oraz coraz częściej i wyraźniej artykułowane groźby z Teheranu pod adresem Izraela doprowadziły do dalszego pogorszenia i tak już trudnej sytuacji. Ta fundamentalna utrata zaufania między stronami konfliktu może być załagodzona wyłącznie przez zaangażowanie polityczne stron trzecich. W takiej sytuacji niezbędne jest długotrwałe zaangażowanie międzynarodowe, które to zaangażowanie stanowiłoby otwarcie politycznej perspektywy dla obu stron oraz gwarancję faktycznego przełożenia planów w czyny. Jednak dalej trudno się oprzeć wrażeniu, że utrzymująca się przemoc i wszechobecny język wojny sprawiają, iż wszelkie próby załagodzenia konfliktu są bezskuteczne. Interwencja stron trzecich, która jest nieunikniona, wymaga zatem nowych pomysłów, które nie ograniczałyby się jedynie do zajmowania stanowiska pośredników.